Het fysiek aanvallen van politiemensen lijkt een alsmaar groeiende en geliefkoosde hobby van sommige individuen. We zijn in een onhoudbare toestand aanbeland, want veel politiepersoneel had hierdoor reeds te kampen met een gevoel van onmacht. De arbeidsvreugde is ver zoek en de psychosociale belasting nadert haar breekpunt.
Eerst en vooral ontbreken nog steeds precieze cijfers omtrent het geweld tegen politie. Alle lokale politiezones en directies binnen de Federale Politie moeten het, wettelijk verplichte, register “Geweld door derden” (cfr. KB 17/05/07) in hun werking integreren, voor zover dit nog niet gebeurde. Dit is de enige manier om na te gaan hoe ernstig het gesteld is met het wassende geweld tegenover onze beroepscategorie.
De schreeuw om (h)erkenning naar de gerechtelijke overheden toe klinkt steeds luider. Zowel de zittende als staande magistratuur dienen zich bewust te zijn van de cruciale rol die zij spelen en zouden aan dossiers van geweld tegen politie voorrang moeten verlenen.
Wanneer een interventieploeg iemand aan een identiteitscontrole onderwerpt en die persoon bokst één van de inspecteurs het ziekenhuis in, dient deze in het kader van een lik-op-stuk-beleid onmiddellijk van zijn vrijheid te worden beroofd en voor de onderzoeksrechter (OR) gebracht. De OR houdt betrokkene aan en zorgt ervoor dat hij/zij, in afwachting van zijn/haar proces, in een arresthuis terecht komt. De motivatie om de wet op de voorlopige hechtenis toe te passen is zeker aanwezig, want het profiel van een “copbasher” impliceert dat er ernstige redenen bestaan dat hij/zij nieuwe feiten zou plegen.
Het toepassen van het snelrecht biedt geen soelaas, want de kans dat de verdachte in afwachting van een definitieve uitspraak recidiveert, is reëel.
Ter zitting schenkt de rechter de nodige aandacht aan de burgerlijke partijen en onthoudt hij zich van boutades, zoals “geweld is inherent aan de job van een politieman!”. Tijdens de basisvorming krijgen inspecteurs in spé een training om om te gaan met lichte vormen van geweld, maar de gradatie van geweld die verschillende collega’s thans ervaren, overstijgt het inherent zijn.
Komen we bij het heikele punt van de strafuitvoering: enkel effectieve straffen geven een krachtig ontradend signaal! Geen werkstraffen, huisarrest of het tijdelijk verplichten van een enkelband.
Enkel door dergelijk consequent gedrag zorgen de verschillende gerechtelijke protagonisten ervoor dat de politiemensen hun geloof in hun werk niet verliezen en gemotiveerd doorgroeien in de verschillende diensten van de Lokale en/of Federale Politie.
Organisatorisch kunnen de verschillende overheden ook maatregelen nemen om het geweld tegen politie een halt toe te roepen, vooral in de (middel)grote steden.
Eerst en vooral dienen de deelnemende partijen het kerntakendebat snel te beslechten, zodat de politie nog meer zichtbaar kan patrouilleren. Een voorbeeld hiervan is het capaciteitsverlies dat de politiezone Zuid lijdt door het voortdurend vervangen van stakende cipiers. Net in één van de ‘hetere’ zones van het arrondissement Brussel.
Vervolgens dienen de beleidsmakers nog een grotere knoop door te hakken: één grote Brusselse politiezone of niet? Schaalvergroting is primordiaal om de problematiek in de 19 Brusselse gemeenten (6 Brusselse politiezones) daadkrachtig en éénsgezind aan te pakken. Natuurlijk is dit niet evident, want hierdoor zullen verschillende lokale baronieën sneuvelen, ten koste van één politieke eindverantwoordelijke.
Vervolgens denken de verschillende bestuursniveaus best ook eens na over een geïntegreerde aanpak op langere termijn om de voedingsbodem van potentiële geweldenaars onvruchtbaar te maken. Er dient zo snel mogelijk een werkgroep samen te komen, waarin o.a. ook leden van Actiris zetelen (om te voorzien in gerichte vakopleidingen), evenals buurtwerkers (sensibiliseren tot deelname aan de opleiding/bijscholing) en eventueel een woordvoerder van de Brusselse imams (die het geweld tegen politie publiekelijk veroordelen).
Als politiemensen mogen we niet bang zijn om de hand ook eens in eigen boezem te steken.
Rekruteren we wel toekomstig politiepersoneel met een voldoende weerbaar profiel? Sociale vaardigheden zijn ontegensprekelijk belangrijk, maar in het heetst van de strijd moet een politiebeamte (M/V) “er staan”!
Besteden we voldoende uren aan de training geweldbeheersing, zowel tijdens de basisopleiding, als tijdens de voortgezette opleiding? Een veel voorkomende ‘trigger’ bij geweld tegen politie is het controleverlies tijdens het boeien. Misschien zijn niet alle interventieagenten genoeg geoefend om ook de moeilijke fases tijdens een arrestatie te beheersen, waarop de verdachte de kans krijgt zich tegen hen te keren. Bijkomende training voor agenten ‘in the field’ dringt zich op.
Ten slotte moeten de verschillende overheden de politie de mogelijkheid laten haar bevoegdheden ten volle te benutten, zonder haar activiteiten bij de minste rimpeling te veroordelen of te bestempelen als grensoverschrijdend gedrag. Meer zelfs, wanneer een politieman (M/V) geweld diende te gebruiken, moeten zij uitgaan van het vermoeden van wettige verdediging.
Toekomstige handhavers dienen de Wet op het Politieambt en de deontologische code grondig te kennen, willen zij slagen in hun examen. Het tuchtstatuut hangt als een zwaard van Damocles boven hun hoofd bij iedere interventie. Geef hen wat ademruimte!
http://www.wordle.net/show/wrdl/5588998/Geweld_tegen_politie
Alain Peeters 
Sterke argumentatie! Alain for president 😉
Publiceren die handel !!!!
Reblogged this on bondbelgium.